Cz. IV - Prolog

Prolog

            Dziś nastaje początek czegoś nowego. Nowej mnie. Znów się przeradzam, przeobrażam niczym gąsienica w motyla. Jestem w kokonie, by za chwilę przepoczwarzyć się w pięknego, kolorowego motyla i lecieć hen, daleko, gdzie tylko będę miała ochotę.

            Z zamyślenia wyrywa mnie dzwonek do drzwi. Zrywam się z miejsca i lecę otworzyć. W na ganku stoją dwie najbliższe mi osoby: Zuza i Julka. Przytulam najpierw jedną, potem drugą i wciągam je do wnętrza domu.

            - Mam dla was niespodziankę – mówię i prowadzę je na dół do piwnicy, w której skrywam swój plan na najbliższe dziewięć miesięcy samotności. Już od dawna miałam to w głowie, tylko czekałam, aż wdrążyć to w życie. Wierzyłam w to, że się uda. Musi, bo inaczej wykorkuję w tej próżni bez Cody’ego.

            Otworzyłam drzwi przed dziewczynami, a moim i im oczom ukazała się sala prób jak z marzeń: trzy mikrofony, na wysokich stojakach, perkusja, kilka różnych gitar, keyboard, mikser i konsoleta. Wszystko to czego prawdziwy muzyk potrzebuje do stworzenia dzieła muzycznego.

            - Ale jak ty to… - Zuza jest w szoku. Po chwili się z niego otrząsa i podbiega do perkusji. Daje popis swoich umiejętności waląc rytmicznie w bębny i talerze. Julka powolnym krokiem podchodzi do gitary akustycznej i zaczyna grać jedną z naszych ulubionych piosenek.

            - A ty co będziesz robić? – pyta Julka, widząc, że stoję w progu i im się przyglądam.

            - Ja? Ja… Może będę śpiewać? – proponuję, po czym prędko dodaję: - O ile chcecie.

            - Żadna z nas lepiej nie pasuje do tej roli – odpowiada Zuza zza perkusji. Jej zielone oczy są wielkości pięciozłotówek.

            - A co powiecie na to, żeby grała z nami Berry? – pytam.

            - Jasne! – odpowiadają entuzjastycznie.

            - Tak? – pytam zaskoczona. Wiedziałam, że Zuza i moja przyrodnia siostra się świetnie dogadują dzięki zamiłowaniu do rocka i metalu – obie niezmiernie są zakochane w tych pokrewnych gatunkach muzyki.

          - Ej, a jak się nazwiemy? – pyta Julka, gdy dołączyła do nas Berry.

          - Black angels – proponuje Zuza. U niej wszystko jest albo czarne albo mroczne.

         - Four – rzucam jakby od niechcenia. Nie myślałam jeszcze nad nazwą dla nas, a tylko ta przychodziła mi do głowy. Właśnie zapaliła mi się lampka z napisem: Cody. Czwórka to jego ulubiona liczba.

             - Nie… Zbyt prostackie – mówi Berry. – Może coś jak… Rock girls?

            To jest to, myślę.

            - Rock girls – powtarzamy.

            Prawdę mówiąc pomysł z zespołem nie jest dla mnie. Po tym jak spełniłam swoje marzenia, chcę tego samego dla moich przyjaciółek i siostry. Posiadanie własnej kapeli to spełnienie ich najpiękniejszych snów. Wiedziałam, że tego chcą i do tego dążą, a dzięki swoim znajomościom i tym, że rynek muzyczny ciągle chce mnie i moich utworów to mogę im pomóc. Spełnię ich marzenia, a przy okazji zajmę swoje myśli, by nie być w letargu. Przecież z odejściem Cody’ego w moim życiu nastała jesień. Muszę znaleźć sobie jakieś zajęcie, które mnie pochłonie bez reszty.

_________________________

Ta dam. Prolog. 

Mam nadzieję, że spodoba się Wam ta część, w której będzie mniej Cody'ego na skutek niefortunnych zdarzeń, jakie wkrótce nastąpią. Jednak zdradzę Wam, że najważniejszym momentem w tej części będzie coś co nastąpi w styczniu, przed lub po urodzinach Cody'ego. A i pamiętajcie, że Gosia ciągle go kocha, tylko jest nieco stuknięta. 

To do następnej #SimpsonSaturday.

Mój blog o mnie 

Imagine +18 z One Direction